Segundo proxecto JRT

Despois do recomendable e máis que merecido descanso no mundo da velocidade por inercia e alargándoo quizais un pouco en exceso comezamos o segundo proxecto de JRT. Para esta nova etapa tiñamos dúas posibilidades, a primeira era mellorar o carro do ano pasado, a segunda facer outro aprobeitando o xa feito no anterior. A idea principal e logo da experiencia do ano anterior, era que os tres ocupantes deberían ir sentados e cos seus respectivos cintos de seguridade. O carro do ano anterior tiña algúns problemas de base que eran difíciles de liquidar, por exemplo que o chasis creado cos tubos inox non era válido se non tiña as chapas de 160Kg, que era o que daba estabilidade ó conxunto pero tamén era o que provocaba que tivese un peso excesivo. Para poder ir os tres ocupantes sentados a lonxitude debería aumentar co cal aumentar en lonxitude ese chasis tamén era un problema. Logo de valorar os proles e os contras así como a estimación do tempo que nos levaría crear unha nova base para o carro de bolas decidimos facer un novo chasis e sobre él manter a dirección e o sistema de freado do ano anterior. Con esta solución poderíamos aumentar a lonxitude total e desaparecería o problema do exceso de peso. Tras unha visita á chatarrería volvemos cuns  traveseiros  unhas chapas e uns rodamentos. Atopar eses rodamentos na chatarrería foi un golpe de sorte. Dende o ano pasado tíñamos claro que os rodamentos dos que dispuñamos eran moi pequenos pero non puideramos facernos con outros e tampouco sabiamos onde podíamos conseguilos. Os rodamientos son un elemento clave, pero tamén son un elemento que non se pode mercar porque o prezo dun rodamiento dese tamaño roza o paranormal, así que a compra destes rodamientos ó peso coma se tratásese dun ferro calquera foi de 10. A compra dos traveseiros tamén veu acompañada de fortuna xa que, casualidades da vida, despois démonos conta de que eran perfectos porque non tiveramos en conta unha medida e os traveseiros tiñan exactamente esa medida, de non ser así teriamos que realizar algunhas adaptacións no sistema de dirección que probablemente nos atrasaría demasiado. Con todo isto o proxecto está avanzando a bo ritmo, xa temos o novo chasis, xa adaptamos a dirección á nova medida de rodamentos e o próximo día é probable que o chasis xa quede encima de 4 rodas. Só nos quéda pendente o tema dos asentos, necesitamos 2, a ver como os conseguiremos...

En capítulos anteriores...

Pasou moito tempo desde a última vez que escribín aquí, diversos motivos impedíronmo ou provocaron que nin sequera tivese ganas de facelo.
En torno ó proxecto pasaron moitas cousas e espero poder relatar sen extenderme demasiado un pouco do sucedido durante este tempo.

O obxectivo desde o principio era chegar á carreira de Cabral e conseguímolo, as últimas semanas foron un traballo contrareloxo, con moitas cousas por facer, moitas cousas por pensar e todo sen probar.

Finalmente a dirección é un obra mestra, é sen dúbida o que mellor nos saíu, ten moitas horas de traballo pero o resultado é óptimo.
O que máis problemas nos deu foi o sistema de freado. Moitas horas pensando no mellor método e sen nada no que basearnos. 
Tíñamos diante nosa o gran problema que supuña o peso do conxunto (ó final roldaba os 300KG) e tiñamos que conseguir un sistema que nos permitise frear esa mole con seguridade. 
Cometemos algúns erros de novatos, a nosa idea era que fose o piloto o que frease, é o lóxico non?, aínda que despois vimos que no mundo dos carros de bolas pois non é tan lóxico se non mais ben o contrario.
Inventamos un sistema de pancas utilizando o eixo e os pedais de 4 bicicletas, tendo así un sistema de freado no que o piloto dispuña de dous pedais para activar o freo. Con este sistema os dous ocupantes da parte traseira tamén podían axudar ó piloto a frear.
Ata o día da carreira todas as probas que realizaramos eran na casa de Rut e nun pequeno desnivel duns 10 metros como moito, non sabiamos como respondería a dirección pero xa intuíamos que o freo non frearía o suficiente.

Dia "D"

A véspera da carreira estivemos todo o día e ata as 2-3 da mañá intentando terminar, non nos deu tempo así que no día D quedamos á primeira hora da mañá para rematar. Case terminamos antes do mediodía, fúmonos a comer e volvemos para finalizar o pendente e realizar unha proba antes da carreira. Isto era unha hora antes da que debiamos presentarnos para a carreira.
Subimos o carro de bólas á furgoneta "Barciela Sport" e fomos a probalo. Tirámonos por unha costa(que ninguén me pregunte onde era) e todo foi ben ata que chegamos a unha curva e tivemos que frear... algúns abandonaron o barco ante o que era un naufraxio evidente, os que seguimos a bordo (Toru incluído) dirixímonos a unha caída dun metro e pico facendo un recto perfecto e acabando no medio duns piñeiros.
Enganchamos o carro á furgoneta para poder sacalo de onde se atopaba e aquí comezaron as xurdir as dúbidas.
Tanto eu como Fran estabamos de acordo en que non podiamos participar nesas condicións porque realmente era un perigo e non pasariamos da primeira curva, en cambio Artur amosou un optimismo sorprendente e organizou todo para que á hora correspondente estivésemos inscritos e cun plan B.
E alí estabamos, cos nervos do estudante que afronta un exame sorpresa e co noso sistema de freo reforzado cun par de pancas agarradas con bridas de metal. Aínda por encima chovía.

A primeira baixada era de proba, tirámonos con cautela e á que o carro colleu algo de velocidade probamos a frear... e freaba! O invento improvisado funcionaba, funcionaba tan ben que case nos paramos. 
Baixamos bastante amodo, era a primeira vez que realmente estabamos probando como ía o carro e ante a dúbida do freo e como se comportarían os rodamientos coa estrada mollada era o mais sensato.
Esta primeira baixada deixounos moi boas sensacións e a impresión de que podiamos correr sen preocuparnos por nada máis que a velocidade.

Na segunda baixada fomos bastante ben aínda que todabía freamos demasiado e démonos conta de que practicamente só había que frear nun par de curvas. O carro era unha marabilla que nos permitía ata coller cruzados as curvas (pena que non haxa ningún vídeo disto). Esta baixada deunos a confianza absoluta.

Na terceira rolda fomos a lume de biqueira :D, nos sectores mais lentos ata empuxamos para coller mais velocidade, freamos o mínimo imprescindible e creo que case foi perfecta...
case porque a escasos metros da meta atopámonos coa curva mais falsa do percorrido, que non é precisamente pechada, á que non chegas a demasiada velocidade pero que te cuspe coma se non te quixese alí.
E así terminamos... chocando contra unha pedra que desintegrou o rodamiento dianteiro dereito e que provocou que o carro virase 45º no aire (recordade 300KG) enviando a Fran e Artur 
ó chan. Afortunadamente non foi nada grave para ningún.


O carro e o proxecto quedaron aparcados, foi tanto o que nos consumíu en esa última semana que a ninguén lle apetecía velo diante en moito tempo.


A ver se consigo algunhas fotos de como quedou ó final.